Praten doet meer dan wij denken, het kan je gezondheid schaden of gezondheid brengen.

Toen ik jonger was, een jongetje van een jaar of drie tot tien, werd ik vaak “verlegen” genoemd. Maar als ik nu terugkijk, weet ik niet zeker of dat het juiste woord was. Het was niet dat ik niet wilde praten — ik wist gewoon niet hoe.

Er speelde iets dubbels in mij af. Wanneer mensen tegen me spraken, hoorde ik hun woorden, maar ik voelde ook hun energie. En die twee matchte vaak bij veel mensen niet. De woorden zeiden één ding, de energie iets anders. Dat maakte me verward. Terwijl ik probeerde te begrijpen wat er werkelijk gebeurde, kon ik geen woorden vinden om terug te spreken. Dus ik bleef stil. En dat werd “verlegenheid” genoemd. Die verwarrende dubbelheid is nu juist mijn kracht geworden in mijn werk. Ik voel wat jouw energie vertelt, naast de woorden die je uitspreekt. En soms spreken die twee een heel verschillend verhaal.

In coachingssessies kan ik die waarneming teruggeven, als daar ruimte voor is en jij ervoor openstaat. Het helpt om laagjes bloot te leggen die anders misschien onzichtbaar blijven.

Maar als kind was deze gevoeligheid vooral verwarrend — ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan, en dus koos ik voor stilte.

Mijn moeder nam het vaak over, uit ongemak waarschijnlijk omdat ze mij zag struggelen misschien? Maar zo leerde ik mezelf niet uit te spreken. De stilte werd een patroon. En als je lang genoeg gelooft dat je verlegen bent, ga je ernaar leven.

Ik groeide op in een omgeving waarin feiten belangrijker waren dan gevoelens. Er werd gepraat over het nieuws, over anderen — maar zelden over ons eigen leven of onze binnenwereld. Geen verhalen, geen echte beleving. Dus ik leerde ook zo te communiceren: met feiten. Zonder mezelf zichtbaar te maken.

Totdat er iets veranderde.

De kracht van het verhaal

Ik deed een keer een sessie met een vriend van mij, waarin we werkten met psychedelica. Hij is iemand die prachtig verhalen kan vertellen. Ik kon altijd ademloos naar hem luisteren. In die sessie gebeurde er iets bijzonders: door de stilte die hij liet vallen, voelde ik ineens de ruimte om zélf iets te vertellen. En ik zag het ook letterlijk voor me — de verhalen kwamen voorbij in mijn hoofd. Ik hoefde ze alleen maar te grijpen. En dus begon ik te delen. Ruwe stukjes, losse zinnen, ervaringen die opborrelden. Ik merkte hoe spannend en vermoeiend dat was, hoeveel energie het me kostte om me zo uit te drukken. Maar ik voelde ook dat hij me zag. Dat hij luisterde. En dat het delen van mijn verhaal een vorm van liefde werd — van energie geven.

Praten is energie gebruiken, vertellen en uitten is Energie delen

Woorden zijn niet zomaar klanken — ze zijn dragers van energie. En hoe je die inzet, maakt het verschil. Je kunt woorden gebruiken om feiten te delen, of om verhalen te vertellen. Beide vormen hebben impact, maar de uitwerking is totaal anders.

Feiten als energiedump

Feiten delen lijkt onschuldig, maar gebeurt vaak vanuit een subtiel verlangen om gezien of erkend te worden. We noemen het 'informeren', maar wat eronder ligt is soms iets anders: willen bewijzen dat we slim zijn, willen laten zien dat we ergens vanaf weten. Zeker wanneer de ander niet enthousiast reageert, kunnen we nog meer feitjes op tafel gooien — tot er eindelijk iets terugkomt.

Maar vaak gebeurt het tegenovergestelde. De ander haakt af, of er ontstaat irritatie. En dan voelen we frustratie of zelfs boosheid, omdat we ons ongemerkt zijn gaan identificeren met de feiten die we deelden. Alsof onze waarde samenhangt met wat we weten.

Dit zie je vaak op de werkvloer, in vergaderingen, of op sociale bijeenkomsten waar mensen in kringen feitjes uitwisselen: over werk, het nieuws, of de nieuwste inzichten. Het is niet fout — maar het brengt weinig echte verbinding. Het kost energie, zonder dat er iets wezenlijks voor terugkomt. Je bent letterlijk je energie aan het dumpen.

Verhalen: verbinding of vermijding?

Verhalen hebben een andere lading. Ze kunnen ons openen, raken, verbinden. Maar ook hier geldt: de intentie maakt uit.

Voor sommige mensen is verhalen vertellen een oud patroon. Iets wat ze van jongs af aan hebben aangeleerd om aandacht te krijgen, om gezien te worden. En dat hoeft niet per se negatief te zijn — zulke verhalen worden vaak met veel passie, expressie en gevoel gedeeld. Ze klinken krachtig en meeslepend.

Maar juist daarom is het soms lastig te herkennen dat er ook iets onder kan zitten. Want als het vertellen een automatisme wordt — een manier om contact te maken zonder echt te voelen wat er vanbinnen leeft — dan raakt het zijn voedende kracht kwijt.

De verteller gebruikt dan zijn energie om te spreken, in plaats van te doorvoelen. Het verhaal wordt een schild, een manier om de stilte — en daarmee het ongemak — te vermijden.

Vaak gaat het dan om mooie, afgeronde verhalen. Prachtig gebracht, maar emotioneel veilig. Verhalen die geen pijn oproepen, geen rilling geven, geen echte kwetsbaarheid bevatten. En hoewel ze de luisteraar kunnen raken of inspireren, brengen ze de verteller niet dichter bij zichzelf. Integendeel: het delen wordt een manier om het echte voelen te omzeilen.

De kracht van het ongemakkelijke verhaal

Echte energie stroomt wanneer we verhalen delen die ons raken. Die ongemakkelijk voelen. Onzeker, kwetsbaar, rauw. Dáár zit heling. Dáár zit levendigheid.

Want wanneer je een verhaal deelt dat je eigenlijk liever voor jezelf had gehouden — een ervaring die nog een beetje schuurt of trilt — dan gebeurt er iets. Er komt beweging in je systeem. Emotie. Doorleefdheid. En dat wekt ook energie op bij de ander. Jullie voelen elkaar. Er ontstaat wederkerigheid.

Verhalen die gedeeld worden vanuit echtheid dragen intentie, aandacht en liefde. Ze openen iets — in jou, en in de ander.

En wat je dan ontvangt is veel waardevoller dan applaus of bevestiging. Je ontvangt:

• Erkenning

• Gehoord worden

• Verbinding

Dat is geen energiedump — dat is een energetische uitwisseling. Een dans tussen geven en ontvangen. En precies daar ontstaat heling.

De Chakra’s van de stem: Keel – Hart – Zonnevlecht

Vanuit een holistisch perspectief gebeurt er bij het delen van jouw waarheid iets magisch in je energiesysteem:

• Keelchakra (Vishuddha) wordt geactiveerd. Dit is de plek van expressie, communicatie, waarheid. Als deze chakra geblokkeerd is, kun je fysieke klachten ervaren zoals keelpijn, schildklierproblemen of spanning in je nek. Door te spreken, breng je flow.

• Hartchakra (Anahata) opent zich als je je kwetsbaar durft op te stellen. Hier leeft je vermogen tot liefhebben, verbinden en ontvangen. Het delen van emoties opent dit centrum — het maakt je zacht en krachtig tegelijk.

• Zonnevlechtchakra (Manipura), het centrum van je eigenwaarde, lef en identiteit, ondersteunt je om met vertrouwen jouw stem te laten horen.
  

Deze drie chakra’s werken samen als je jezelf echt laat zien. Je voelt je meer in balans, je ademhaling wordt dieper, je systeem ontspant — en dat is directe winst voor je fysieke en mentale gezondheid.

Emoties delen

Het delen van verhalen gaat verder dan woorden. Ook emoties kun je communiceren door middel van je stem te gebruiken. Schaamte, verdriet, angst, schuldgevoel — het zijn allemaal vormen van energie die zich willen bewegen.

Als je emoties deelt, word je gezien. Niet om dramatisch te doen, maar om jezelf toestemming te geven. En daarin ontstaat heling. Want wat je uit, hoef je niet meer binnen te houden en kan stromen.

Vanuit een holistisch oogpunt betekent dit: minder blokkades in je lichaam, een vrijer zenuwstelsel, een soepeler spijsvertering, een diepere ademhaling en je hart krijgt meer ruimte om gezond te kloppen. Je lichaam hoeft niets meer vast te houden wat jij in woorden hebt kunnen laten stromen.

Emotie uiten met je stem is Gezondheid

Veel mensen onderschatten wat uiten met je systeem doet. Het lijkt iets simpels, maar het is een directe ingang tot:

• Meer levensenergie (prana)

• Een sterker immuunsysteem (minder stresshormonen, meer ontspanning)

• Een helderder zelfbeeld

• Diepere relaties en verbinding met je omgeving

• Een hersteld vertrouwen in jezelf en je lichaam

En misschien wel het mooiste: door te spreken, herinner je jezelf eraan dat je ertoe doet.

Van Stilte naar Stroom

Wat ik heb geleerd van jarenlang stil zijn, is dat ik mezelf daarmee klein hield. Niet alleen in mijn woorden, maar in mijn energie, mijn relaties, mijn gezondheid.

Maar ik weet ook hoe spannend het kan zijn om te beginnen met delen — zeker als je dat thuis niet hebt geleerd. Sta eens stil bij dit besef: wat jij nu gewend bent om met je stem te doen — de manier waarop je spreekt, zwijgt, veel praat of juist inhoudt — is niet de enige manier. Je stem heeft zoveel meer potentie dan je misschien nu ervaart.

Maar patronen voelen vertrouwd. En toch... wat je nu gewend bent, kan je onbewust juist energie kosten. Het kan spanning geven in je lichaam, je gezondheid ondermijnen of je innerlijke levendigheid dempen.

Voor de één ligt de kracht in het durven uiten, voor de ander juist in het bewust ervaren van stilte. En er is geen goed of fout — het gaat erom wat voor jouw ziel op dit moment voedend is. En dat is altijd aan te passen, op jouw tempo, vanuit waar jij nu bent.

Weet in elk geval: je hoeft dit niet alleen te doen. Als je voelt dat er iets vastzit in je keel, je buik of je hart — weet dat daar beweging in mogelijk is. Je hoeft het alleen nog maar leren toe te laten. En als je daar begeleiding bij wenst, dan ben je van harte welkom.

Zou je willen ontdekken wat er gebeurt als je jouw stem meer vanuit je hart laat spreken? Laten we samen die ruimte openen. Je kunt vandaag nog een eerste sessie inplannen — als uitnodiging om weer contact te maken met je stem, je energie, je eigen ritme en meer gezondheid. Groetjes van je lifeguide, Bwana